۱- مصرف روزانه منظم و مستمر داروهای ضد روان پریشی جزء ثابت درمان اسکیزوفرنیا است ممکن است مدت زمانی طول بکشد تا خانواده و بیمار به اتفاق هم با کمک روانپزشک بتوانند بهترین نوع دوز و ترکیب دارویی را پیدا کنند همکاری و به اشتراک گذاشتن اطلاعات مربوط به منافع و عوارض جانبی داروها از سوی تمام ذینفعان بهترین راه استفاده موفقیت آمیز از دارو است.
۲- ممکن نیست بتوان پیش‌بینی کرد کدام دارو برای بیمار بهتر است. بهترین عامل پیش‌بینی کننده پاسخ ذهنی اولیه بیمار به داروی جدید در چند روز نخست است اگر بیمار بعد از هفته اول احساس بد و ناراحت کننده‌ای داشت ممکن است آن داروی خاص ارزش ادامه دادن را نداشته باشد. تقریباً همیشه می‌توان انواع دوز‌ها و ترکیبات داروی مناسبی را که خود بیمار نیز مفید بودن آنها را می‌پذیرد پیدا کرد،در انتخاب دارو می‌توان داروهای ضد روان پریشی از هر دو نسل اول و دوم را مدنظر داشت وجود انواع زیاد داروهای یک مزیت است چون ممکن است بیماران مختلف پاسخ متفاوتی به یک داروی مشابه بدهند
سه داروهای ضد روان پریشی نسل اول ممکن است عوارض جانبی عصبی-عضلانی ناراحت کننده‌ای داشته باشند به ویژه بی‌قراری زجرآوری که آکاتژیا نامیده می‌شود.یکی از اثرات جانبی تاخیری که ممکن است بعد از چندین سال مصرف داروهای نسل اول دیده شود دیسکینزی دیررس نامیده می‌شود. داروهای ضد روان‌پریشی نسل دوم اغلب با عوارض جانبی متابولیک پرخطری مثل افزایش وزن،دیابت و ناهنجاری‌های کلسترول و سایر چربی‌های خون روبرو است. همراهان بیماران و خانواده‌ها باید از این عوارض جانبی نحوه تشخیص و برخورد آنها آگاه باشند کمی پیشگیری بهتر از یک دنیا درمان است.
۴- عوارض جانبی در شروع مصرف یک داروی جدید نیز دیده می‌شود. این عوارض به تدریج کاهش می‌یابد و اثر مفید و درمانی اکثر داروهای روانگردان به تدریج خود را نشان می‌دهد. و ممکن است تا یک ماه یا بیشتر دیده نشود پس باید صبور بود و منتظر شد تا اثرات درمانی بر عوارض جانبی پیشی گیرد.
۵- اغلب عوارض جانبی خفیف‌اند و خطرناک نیستند مثل خشکی دهان، منگی و خواب‌آلودگی. پزشک در صورت مشاهده می‌تواند راه حل های عملی به بیمار ارائه دهد، مثل جویدن آدامس بدون قند یا همراه داشتن بطری آب در صورت وجود خشکی دهان.
۶- مصرف داروهای خیابانی مثل آمفتامین، مخدرها، کوکایین و حشیش بیماری روانی را بدتر می‌کند در حقیقت مصرف آمفتامین ها یا کوکائین می‌تواند اختلالی ایجاد کند که از اسکیزوفرنیا قابل تفکیک نباشد.
۷- دارو به بیمار یاد نمی‌دهد که چگونه می‌توان بهتر زندگی کرد بنابراین درمان دارویی با روش های درمانی روانی، اجتماعی و بازتوانی تکمیل می‌شود. دادن داروی بیش از اندازه می‌تواند موجب برخی عوارض جانبی مانند خواب آلودگی شود که با بازتوانی تداخل دارد از طرف دیگر اگر بیمار وارد برنامه درمانی شود که در آن سطح انتظار عملکردی خیلی بالا باشد استرس وی بیشتر شده و ممکن است برای جلوگیری از خود به داروهای بیشتری نیاز پیدا کند.
منبع: درسنامه بازتوانی روانپزشکی