انزوای اجتماعی و کاهش عملکرد بیمار در زمینه‌های شغلی و روابط اجتماعی باعث مشکلات بیشتری برای بیمار می‌گردد. برای پیشگیری از انزوا و گوشه گیری،بازتوانی روانی برای بیمار ضروری است تا فعالیت های عادی زندگی بیمار کمتر مختل شود.
خانواده با انجام اقداماتی می‌تواند در سازگاری شخص با بیماری خود و همچنین حفظ و ارتقا توانمندی‌های روانی او،به وی کمک کند.این اقدامات عبارتند از:
۱-به مراقبت از بیمار ادامه دهيد
بیمار شما به مراقبت های دارویی،بهداشتی و توانبخشی روانی مستمر نياز دارد .انجام تمام این مراقبت‌ها از عهده یک نفر خارج است.از اين رولازم است كه تمام اعضا خانواده در این مراقبت نقش داشته باشند.بهتر است كه وظيفه و نوع مرافبت هر یک از اعضا خانواده متناسب با شرایط آنها تعيين و مشخص شود.
۲-به شخص مبتلا كمک كنيد بيماری خود را بپذيرد
با کم شدن و قطع افکار هذیانی،بیمار قادر به فراگیری این آموزش‌ها است.برای این منظور،بهتر است اعضا خانواده آموزش‌های لازم را فرا گیرند و در زمان‌های مناسب اطلاعات مربوط به بیماری را با حوصله به بیمار منتقل کنند.یکی از این فرصت‌ها هنگامی است که بیمار در مورد علت مصرف دارو،نام بیماری،و يا علت علائم خود جویا می‌شود. در این لحظه خانواده می‌تواند با پاسخی کوتاه بر دانش بیمار بیفزاید.در زمان انتقال اطلاعات از سخنرانی،نصیحت و ارائه اطلاعات زیاد در مدت کوتاه به فرد خودداری كنيد.
۳-در شخص بيمار امیدواری ایجاد كنيد
یادآوری اثرات درمان، پاک شدن علایم بیماری و افزایش کارایی و بهبود روابط اجتماعی که در پی درمان در فرد مبتلا ایجاد می‌شود،از مواردی است که می‌تواند بیمار را به ادامه درمان امیدوار کند.
۴-بیمار را به ثبت علایم بیماری و عوارض دارویی تشويق كنيد
بيمار را تشويق و كمك كنيد هرگونه تغییری را که در روحیه خود احساس می‌کند يادداشت كند.از او بخواهيد كه اگر مصرف يک دار وسبب بروز علائم ناراحت كننده می‌شود،اين علائم را ثبت كند.این توجه باعث می‌شود که بیمار نسبت به بیماری خودآگاهی بیشتری بدست آورد و سعی کند آنها را با خانواده و پزشک معالج خود در میان گذارد.
۵-بيمار را به تنظيم برنامه تشويق كنيد.
بیمار را برای تدوين واجراي یک برنامه سبک روزانه و منظم تشويق كنيد. انجام اين كار مانع تغییرات زیاد و غیرقابل پیش‌بینی در برنامه‌ی روزانه می‌شود. موفقيت در تنظيم و اجرای برنامه به منظم شدن ساعات خواب و بيداری بيمار كمک می‌كند. علاوه بر اين سبب می‌شود كه بيمار در ساير فعاليت‌ها مانند خرید مایحتاج خانه،کارهای منزل، تنظیم اوقات فراغت و تفريح مشاركت فعال‌تری داشته باشد.
۶-بيمار را به مصرف منظم دارو تشويق كرده و برمصرف آن نظارت كنيد
افزایش آگاهی شخص از بیماری خود همکاری او را برای مصرف منظم داروها بیشتر خواهد کرد. ضمن تشويق بيمار به مصرف منظم داروها ،از دور و نزديك (بسته به میزان همکاری بیمار) بر چگونگی مصرف داروها توسط بيمار نظارت كنيد.
۷-به بیمار برای شرکت در فعالیت های تفریحی و اجتماعی مناسب كمك كنيد.
گردش در پارک نزدیک منزل،شرکت در جلسات مذهبی و اعیاد شرکت در جلسات آموزشی مربوط به همین بیماری، شرکت در میهمانی‌های خانوادگی از جمله این موارد است.در پی شرکت در جلسات بهتر است رفتارهای مناسب و مفید بیمار مطرح،حمایت و تقويت شوند.
۸-در اجرای برنامه های تنظیم شده ثابت قدم باشید
بدین منظور وظایف را میان سایر اعضا خانواده تقسیم کنید و پيگير باشيد كه وظايف به موقع و به نحو مطلوب انجام شوند.
۹-با بیمار صحبت كنيد
با بيمار آهسته،شمرده شمرده و با صدا و لحنی آرام صحبت کنید.سعی کنید جملات کوتاه بکار برید. از انتقاد و سخنان کنایه دار خودداری کنید.
۱۰-رفتارهای مثبت را تقويت كنيد
بیمار را به خاطر رفتارهای مثبت وی،هر چند هم کوچک باشند تشویق کنید.در انجام کارهای دشوار با وی مشارکت کنید.
۱۱- برای استقلال بیشتر بیمار به او کمک کنید.
وظایف سبک برای وی در نظر بگیرید و پیش از اجرا نظر وی را برای انجام کارهای محوله جویا شوید.پس از انجام کارها،وی را در برابر سایر اعضا خانواده تشویق کنید.بدين ترتيب اعتماد به نفس بيمار افزايش می‌يابد و زمينه برای استقلال و خودگردانی بيمار بيشتر مهيا می‌شود.
۱۲-مراقب سلامت جسمانی و روانی خود و سایر اعضاء خانواده باشيد.
از سلامت جسمی و رواني خود غافل نباشيد. برای حمایت و مراقبت کافی از بیمار لازم است سایر اعضاء خانواده سالم،شاداب و پرانرژی باشند. از این رو سایر اعضاء خانواده نیز لازم است از فعالیت های تفریحی، ورزشی و استفاده از اوقات فراغت شخصی خود برخوردار شوند.به خاطر داشته باشيد كه هر قدر اعضا خانواده سالم و شاداب باشند، بیشتر می توانند در مراقبت از بیمار به شما كمك كنند.