کارهایی که میتوان انجام داد:
- کمک به شناسایی برقراری ارتباط و تداوم خدمات درمانی و بازتوانی
- تشویق به مصرف دارو
- اقدامات حمایتی برای دریافت خدمات بهتر
- حفظ جو آرام و محتمل در خانواده
- کاهش انتظارات تا سطح واقعی عملکرد بیمار
- تشویق به مشارکت در درمان و فعالیت‌های کم استرس
- آگاهی از نحوه کارکرد نظام مراقبت سلامت روان
- مشارکت در برنامه‌ریزی و اجرای اقدامات درمانی به‌مثابه شریکی فعال
- تهیه و حفظ یادداشتی کامل و درست در زمینه بیماری و درمان‌های یافت شده
- آگاه کردن درمانگران از داشته‌ها و نقاط قوت
- پایش علائم هشدار دهنده اولیه عود
دام‌هایی که باید از آنها اجتناب کرد:
- دخالت بیش از حد در کار خویشاوند بیمار و تلاش زیاد برای کمک و حتی تامین راحتی او
- سرزنش و انتقاد بیش از حد
- کناره جویی از خانواده و دوستان
- اهمیت دادن بیش از حد به پیشرفت های جزئی
- انتظار پیشرفت زیاد در مدت کوتاه
- محروم کردن خود و سایر اعضای خانواده از تفریح سرگرمی تعطیلات و فعالیت‌های شخصی
- گرفتن اطلاعات از سایر خانواده های عضو تشکل‌های حمایتی
- انفعال و ترس در مقابل روانپزشک و سایر درمانگران سلامت روان
- فراموش کردن منابع و اثربخشی درمان‌های قبلی و تاکید بر عوارض داروی
- توجه صرف به مشکلات
- نادیده گرفتن علائم هشدار دهنده احساس شده توسط بیمار و نیز مشاهده شده توسط متخصصین و اعضای خانواده
- منبع: درسنامه بازتوانی و روانپزشکی